53. "Düşünüp kederleniyorum. Manola, Toulouse'da oturuyor, ispanya'sını düşlüyordu. Arada bir Givet'yi de gördüğü oluyordu Mado'nun. "Gnome et Rhone" fabrikasında çalışıyordu Givet, yine eskisi gibi saçları perçem perçem kalkık, yine eskisi gibi neşeli ve yine eskisi gibi uzlaşma nedir bilmezdi. Ve Mado, bütün hayatının bu insanlara, Lejean'a bağlı olduğunu biliyordu. Savaş bitmişti ve yeni bir güne başlamak gerekiyordu: ama sabah kapalı, soğuk, asık yüzlüydü. Çevresinde değişiklikler görüyordu Mado; yüreksizlikler, haksızlıklar görüyordu. işgal günlerinde Almanlara yaltaklananlar, bugün zenginlemişlerdi ve bunlar yolda mimlenmiş bir tanıdığa rastladıkları zaman, korkup yollarını değiştiriyorlar, bağıra çağıra vatanseverliklerinden söz ederek komünistlere kara çalıyorlardı. Ve Mado, Mickey'nin ölmeden az önce söylediği bir şarkıyı ansıyordu sık sık:
"Ötekiler karşılayacak güneşi.
Şarkı söyleyip içecekler sabahlara dek
Ve belki de hiç akıllarına bile gelmeyecek,
Nasıl, ama nasıl isterdik biz de yaşamayı."

ilya Erenburq- dipten gelen dalga